Έστω και την υστάτη εποικοδομητικός διάλογος

Επανέρχομαι με πολιτικά. Γιατί δεν αντέχω. Δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου ότι συνεχίζουμε στο ίδιο σκηνικό.

Αναμένεται σύντομα έκθεση του ΟΗΕ που θα καταγράφει τα αποτελέσματα και κυρίως την προοπτική που έχει (αν έχει) η παρούσα διαδικασία των συνομιλιών. Είναι υπαρκτός και βάσιμος ο κίνδυνος, η έκθεση αυτή να αποτελέσει τον τερματισμό της διαδικασίας και την de jure αποδοχή πλέον της διχοτόμησης. Είναι μπροστά μας λοιπόν σοβαρότατοι κίνδυνοι για την όποια πιθανότητα θετικής επίλυσης του εθνικού μας προβλήματος. Θα ανέμενε κανείς ότι την κρίσιμη αυτή ώρα, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου θα αναζητούσαν αγωνιωδώς την πιο σωστή στρατηγική για να κερδίσουν τη δύσκολη αυτή μάχη.

Αντ' αυτού, έχουμε ανταλλαγή πυρών που μεταφράζεται σε ανταλλαγή χαρακτηρισμών μεταξύ των πολιτικών μας αρχηγών.

Τι είναι αυτό που χρειάζεται; ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ.

Κάποιοι μιλάνε για ενότητα. Πώς μεταφράζεται η ενότητα; Με την απουσία κριτικής; Με την αποδοχή και πλήρη στήριξη των ενεργειών της κυβέρνησης;

Θεωρώ ότι η ενότητα χτίζεται πρωτίστως όταν αποφεύγουμε τους χαρακτηρισμούς κάθε είδους. Το είδα αυτό πολύ καλά στα φοιτητικά δρώμενα. Στις όποιες συζητήσεις πάντοτε προέκυπταν χαρακτηρισμοί. Το ίδιο ακριβώς μοτίβο επικρατεί και στην πολιτική σκηνή της Κύπρου. Μιλούν για καταδότες, προδότες, πλασιέ των τουρκικών θέσεων, φασίστες, ρατσιστές, μειωμένων αντιστάσεων κλπ. "Σ' όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις", λέει μια παροιμία.

Ο εποικοδομητικός διάλογος στηρίζεται στο ότι αυτός που θα λάβει τελικά την απόφαση και θα χαράξει την στρατηγική δεν είναι τέλειος. Ουδείς τέλειος. Εφόσον δεν είναι τέλειος, θεωρούμε ότι θα μπορούσε να εφαρμόσει μια στρατηγική καλύτερη, μετά από συνδιαβούλευση με τους υπόλοιπους. Θεωρώ ότι ο κάθε πολιτικός χώρος, θα μπορούσε να προσφέρει ουσιαστικά στην διαδικασία των διαπραγματεύσεων. Πολλά μυαλά, όταν συνεργαστούν, μπορούν να καταλήξουν σε πιο σωστά συμπεράσματα από ένα μυαλό.

Για κάθε θέμα που προκύπτει, για κάθε θέμα που πρόκειται να συζητηθεί με την άλλη πλευρά, θα ήταν ευχής έργον, αν προηγούνταν κατάθεση εμπεριστατωμένων προτάσεων και συζήτηση επ' αυτών. Η απόφαση ανήκει βεβαίως σε έναν, αλλά η εξέφραση των οποιωνδήποτε αμφιβολιών, επισημάνσεων, προσθηκών, διορθώσεων σε αυτή τη διαδικασία της συνδιαβούλευσης θα μπορούσε να φανεί εξαιρετικά χρήσιμη. Η κακή κριτική, ακόμα και η μηδενιστική, είναι χρήσιμη όταν εκφράζεται στα πλαίσια αυτού του διαλόγου. Αποτελεί την έκφραση μιας μερίδας κόσμου και θεωρώ σημαντικό να ακούγεται και αυτή η φωνή.

Δεν ισχυρίζομαι ότι υπάρχει η δυνατότητα να καταλήξουμε ποτέ σε πλήρη συμφωνία μεταξύ μας. Οι διαφωνίες θα διατηρούνται και η κριτική θα γίνεται. Όμως γιατί αυτό να είναι απαραιτήτως κακό; Όταν απορρίπτεις και αντιπροτείνεις εμπεριστατωμένες στρατηγικές και βήματα, τότε μόνο θετικά μπορούν να προκύψουν. Με αυτό τον τρόπο, αν κάποιες από τις προτάσεις τελικώς ακολουθηθούν (γιατί κρίνονται ως ορθότερες, έστω και αν δεν προέρχονται από την κυβέρνηση - είπαμε: ουδείς τέλειος), το αίσθημα της ευθύνης διαχέεται σε περισσότερους.

Έχει ειπωθεί πολλάκις ότι είναι η ώρα που προέχει η πατρίδα. Προέχει ο τόπος μας και δεν υπάρχει χώρος για κομματικές αντιπαραθέσεις άνευ ουσίας. Ας καθίσουμε σε ένα τραπέζι και ας ανεβάσουμε την πολιτική ζωή της Κύπρου μερικά επίπεδα. Κανένας δεν είναι απολύτως σωστός. Ας έχουμε το θάρρος να δεχτούμε τις απόψεις των άλλων.

Ας αφήσουμε τους συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς και ας κοιτάξουμε πώς θα σώσουμε τον τόπο μας. Βρισκόμαστε στην άκρη του γκρεμού, αν δεν έχουμε ήδη πέσει στο κενό. Ας λογικευτούμε έστω και την υστάτη.

Υ.Γ.: Γενικόλογα τα λέω το ξέρω. Δεν θέλω να μπω σε ονόματα και παραδείγματα, γιατί ευθύνονται όλοι. Ίσως όχι όλοι στον ίδιο βαθμό. Αλλά ας είναι.