Η πολιτική ζωή στην Κύπρο έχει ένα χαρακτηριστικό. Είναι μια πολιτική ζωή εξαιρετικά μονοθεματική. Κυπριακό - τελεία και παύλα. Θεωρώ ότι η ενασχόληση με την πολιτική εμπεριέχει πολλά άλλα τα οποία στην Κύπρο ούτε καν φανταζόμαστε.
Θα μου πείτε: Ναι, αλλά το Κυπριακό αποτελεί το πιο σημαντικό απ' όλα, αποτελεί ένα εθνικό ζήτημα που είναι η πρώτη μας προτεραιότητα. Η Ευρώπη, ο ΟΗΕ, και άλλοι πολλοί θεωρούν το Κυπριακό ένα πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί και το θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα και εμείς, οι άμεσα εμπλεκόμενοι, θα το θεωρούμε ασήμαντο; Όχι. Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο, απαντώ.
Σίγουρα είναι το πιο σημαντικό. Όμως δεν είναι το μόνο ζήτημα που υπάρχει. Και κυρίως αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν εξαντλείται στο Κυπριακό η πολιτική ενασχόληση.
Παιδική απορία: Δηλαδή στις άλλες χώρες που δεν έχουν παρόμοιο πρόβλημα με το Κυπριακό, οι πολιτικοί τι κάνουν; Κάθονται και τα ξύνουν;
Η μονοθεματικότητά μας αυτή γίνεται αντιληπτή σε πάρα πολλούς τομείς. Κι αυτό δεν φαίνεται μόνο στην ανεπάρκεια των πολιτικών. Φαίνεται στη δική μας άγνοια (χωρίς φυσικά να εξαιρείται ο γράφων). Οι ημιμαθείς περί κυπριακού θεωρούνται πολιτικοί διανοούμενοι για την κοινή μας γνώμη. Ιδίως μες τη νεολαία μας βλέπω να ξεχωρίζουν αυτοί που βλέπουν 5% από το ένα μάτι στο θέμα κυπριακό γιατί όλοι οι υπόλοιποι είναι θεόστραβοι (παραλλάσσοντας το "στους στραβούς ο μονόφθαλμος"). Ακόμα χειρότερα: Αυτοί είναι κομματικά στρατευμένοι και το μόνο που κάνουν είναι να υπερασπίζονται κομματικές θέσεις (όχι όλοι βεβαίως και χωρίς να ισχυρίζομαι ότι η ενασχόληση με φοιτητικές παρατάξεις αυτή καθαυτή είναι το πρόβλημα). Ευρωπαϊκά θέματα, θέματα φορολογίας, θέματα κατανομής των πόρων του κράτους, θέματα μηχανισμών επίτευξης διαφάνειας, θέματα περιβάλλοντος, θέματα οικονομίας γενικά, θέματα κοινωνικής πολιτικής, θεσμικά ζητήματα και χίλια άλλα που ίσως θα έπρεπε να απασχολούν, μας βρίσκουν σε παντελή άγνοια.
Κάποιες φορές σκέφτομαι μάλιστα πως για πολλούς, είναι εκ των ων ουκ άνευ να υπάρχει και να συντηρείται το Κυπριακό. Η πολιτική τους ύπαρξη και επιβίωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη διαιώνιση του εθνικού μας προβλήματος. Ίσως είναι κι ένας βασικός λόγος για τον οποίο διαιωνίζεται για τόσα χρόνια...
Το Κυπριακό λειτουργεί σαν ένα προπέτασμα καπνού για την κυπριακή πολιτική πραγματικότητα. Ψηφίζουμε χωρίς ποτέ να συνυπολογίζουμε στην ψήφο μας οτιδήποτε άλλο πέραν της στάσης του κάθε κομματικού σχηματισμού για το κυπριακό. Αυτό το προπέτασμα καπνού καλύπτει όλα τα σάπια, όλη τη διαφθορά, όλη την ανικανότητα να ασκήσουμε πολιτική με προοπτική και όραμα για όλα τα υπόλοιπα θέματα πλην κυπριακού.
Αν κάποια στιγμή ξυπνούσαμε με λυμένο το Κυπριακό και χωρίς κανένα μα κανένα πρόβλημα σχετικά με αυτό, θα ξεσκεπαζόταν απότομα η πολιτική μας ανυπαρξία. Θα φαινόμασταν ξαφνικά γυμνοί μετά το ξεκαθάρισμα του καπνού που μας κάλυπτε τόσο καιρό. Και θα ήταν απίστευτα επίκαιρα και τραγικά τα λόγια του ποιητή: "Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς Κυπριακό; Αυτό το πρόβλημα ήταν μια κάποια λύσις..."
Υ.Γ. Παντού και πάντα υπάρχουν βεβαίως και εξαιρέσεις, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Θα μου πείτε: Ναι, αλλά το Κυπριακό αποτελεί το πιο σημαντικό απ' όλα, αποτελεί ένα εθνικό ζήτημα που είναι η πρώτη μας προτεραιότητα. Η Ευρώπη, ο ΟΗΕ, και άλλοι πολλοί θεωρούν το Κυπριακό ένα πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί και το θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα και εμείς, οι άμεσα εμπλεκόμενοι, θα το θεωρούμε ασήμαντο; Όχι. Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο, απαντώ.
Σίγουρα είναι το πιο σημαντικό. Όμως δεν είναι το μόνο ζήτημα που υπάρχει. Και κυρίως αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν εξαντλείται στο Κυπριακό η πολιτική ενασχόληση.
Παιδική απορία: Δηλαδή στις άλλες χώρες που δεν έχουν παρόμοιο πρόβλημα με το Κυπριακό, οι πολιτικοί τι κάνουν; Κάθονται και τα ξύνουν;
Η μονοθεματικότητά μας αυτή γίνεται αντιληπτή σε πάρα πολλούς τομείς. Κι αυτό δεν φαίνεται μόνο στην ανεπάρκεια των πολιτικών. Φαίνεται στη δική μας άγνοια (χωρίς φυσικά να εξαιρείται ο γράφων). Οι ημιμαθείς περί κυπριακού θεωρούνται πολιτικοί διανοούμενοι για την κοινή μας γνώμη. Ιδίως μες τη νεολαία μας βλέπω να ξεχωρίζουν αυτοί που βλέπουν 5% από το ένα μάτι στο θέμα κυπριακό γιατί όλοι οι υπόλοιποι είναι θεόστραβοι (παραλλάσσοντας το "στους στραβούς ο μονόφθαλμος"). Ακόμα χειρότερα: Αυτοί είναι κομματικά στρατευμένοι και το μόνο που κάνουν είναι να υπερασπίζονται κομματικές θέσεις (όχι όλοι βεβαίως και χωρίς να ισχυρίζομαι ότι η ενασχόληση με φοιτητικές παρατάξεις αυτή καθαυτή είναι το πρόβλημα). Ευρωπαϊκά θέματα, θέματα φορολογίας, θέματα κατανομής των πόρων του κράτους, θέματα μηχανισμών επίτευξης διαφάνειας, θέματα περιβάλλοντος, θέματα οικονομίας γενικά, θέματα κοινωνικής πολιτικής, θεσμικά ζητήματα και χίλια άλλα που ίσως θα έπρεπε να απασχολούν, μας βρίσκουν σε παντελή άγνοια.
Κάποιες φορές σκέφτομαι μάλιστα πως για πολλούς, είναι εκ των ων ουκ άνευ να υπάρχει και να συντηρείται το Κυπριακό. Η πολιτική τους ύπαρξη και επιβίωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη διαιώνιση του εθνικού μας προβλήματος. Ίσως είναι κι ένας βασικός λόγος για τον οποίο διαιωνίζεται για τόσα χρόνια...
Το Κυπριακό λειτουργεί σαν ένα προπέτασμα καπνού για την κυπριακή πολιτική πραγματικότητα. Ψηφίζουμε χωρίς ποτέ να συνυπολογίζουμε στην ψήφο μας οτιδήποτε άλλο πέραν της στάσης του κάθε κομματικού σχηματισμού για το κυπριακό. Αυτό το προπέτασμα καπνού καλύπτει όλα τα σάπια, όλη τη διαφθορά, όλη την ανικανότητα να ασκήσουμε πολιτική με προοπτική και όραμα για όλα τα υπόλοιπα θέματα πλην κυπριακού.
Αν κάποια στιγμή ξυπνούσαμε με λυμένο το Κυπριακό και χωρίς κανένα μα κανένα πρόβλημα σχετικά με αυτό, θα ξεσκεπαζόταν απότομα η πολιτική μας ανυπαρξία. Θα φαινόμασταν ξαφνικά γυμνοί μετά το ξεκαθάρισμα του καπνού που μας κάλυπτε τόσο καιρό. Και θα ήταν απίστευτα επίκαιρα και τραγικά τα λόγια του ποιητή: "Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς Κυπριακό; Αυτό το πρόβλημα ήταν μια κάποια λύσις..."
Υ.Γ. Παντού και πάντα υπάρχουν βεβαίως και εξαιρέσεις, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
