Νόμος για μείωση των ενοικίων: Ναι ή όχι;

Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η πρόταση νόμου για μείωση των ενοικίων μιλά για μείωση κατά 20% σε οικιστικά και εμπορικά ενοίκια, μέχρι €120 για οικιστικά και €400 για εμπορικά. Προτεινόμενη τροπολογία θέλει να αποκλείσει τα οικιστικά από τη ρύθμιση, ενώ διαφωνία υπάρχει για το αν θα περιληφθούν στη ρύθμιση τα συμβόλαια που έχουν υπογραφεί μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012 ή μέχρι το τέλος του 2012. Ακόμα, διαφωνία υπάρχει αναφορικά με το αν θα είναι κλιμακωτή η μείωση ή 20% σε όλα. Η πρόταση νόμου αναμένεται να ψηφιστεί στη συνεδρία της Βουλής μεθαύριο την Πέμπτη 17/10/2013.

 

Η εν λόγω πρόταση νόμου πυροδοτεί, κατά την άποψή μου, αρκετά ζητήματα. Το κυριότερο ερώτημα που κατευθύνει τον προβληματισμό μου είναι το προφανές: Θα πρέπει να υπερψηφιστεί η εν λόγω πρόταση ή όχι; Και γιατί;

 

1. Συνταγματικότητα

Σύμφωνα με το άρθρο 26(1) του Συντάγματος, "έκαστος έχει το δικαίωμα του συμβάλλεσθαι ελευθέρως". Δεν θεωρώ ότι ο συνταγματικός σκόπελος μπορεί να ξεπεραστεί στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πρόκειται για συμβόλαια/ενοικιαστήρια έγγραφα τα οποία αποτελούν ιδιωτικές συμφωνίες και αποτέλεσμα της άσκησης του δικαιώματος του "συμβάλλεσθαι ελευθέρως". Παρέμβαση από το κράτος σε αυτό το δικαίωμα και τροποποίηση των όρων ενός ιδιωτικού συμβολαίου δεν επιτρέπεται από το Σύνταγμά μας. Επομένως, ο νόμος αυτός θα είναι αντισυνταγματικός.

 

2. Αναγκαιότητα

Ζήτημα προκύπτει αναφορικά με την αναγκαιότητα της νομοθετικής ρύθμισης των ενοικίων, ακόμα και αν αυτή μπορούσε να θεωρηθεί ως σύμφωνη με το Σύνταγμα. Είμαι της γνώμης ότι η αγορά σε αυτό τον τομέα της ενοικίασης υποστατικών λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους της ζήτησης και της προσφοράς (όπως παντού). Υπάρχουν ήδη πάρα πολλά ξενοίκιαστα υποστατικά. Εάν ένας ενοικιαστής δεν καταφέρει να βρει τη χρυσή τομή με έναν ιδιοκτήτη για να μειώσουν το ενοίκιο με μεταξύ τους συμφωνία, τότε μπορεί να αναζητήσει να ενοικιάσει αλλού και θα έχει μεγάλη γκάμα επιλογών με χαμηλότερα ενοίκια. Από την άλλη, ο ιδιοκτήτης, γνωρίζοντας ότι "έχει κι αλλού πορτοκαλιές", γίνεται διαλλακτικός γιατί δεν θέλει να περάσει στην πλευρά των ιδιοκτητών που γυρεύουν ενοικιαστή και δεν βρίσκουν, ειδικά σε αυτή τη δύσκολη εποχή. Εάν λοιπόν η αγορά αυτορυθμίζεται σε αυτό τον τομέα και το γενικό επίπεδο των ενοικίων θα πέσει, φτάνοντας στο επίπεδο ισορροπίας, τότε ποιος ο λόγος να παρέμβει το κράτος επιβάλλοντας μείωση 20%; 

 

3. Αδικία σχετικά με το χρόνο

Στο ίδιο επίπεδο με τον προηγούμενο προβληματισμό είναι και το θέμα "χρόνος". Συζητείται να περιληφθούν τα συμβόλαια που υπογράφηκαν είτε μέχρι Σεπτέμβριο 2012 είτε μέχρι το τέλος 2012. Χρονικά σημεία εντελώς εκτός πραγματικότητας, αφού η Κύπρος είναι σε δεινή οικονομική θέση για πολύ περισσότερο διάστημα. Συνεπώς, όταν ένας ενοικιαστής και ένας ιδιοκτήτης ήρθαν σε συμφωνία τον Αύγουστο του 2012, προφανώς έλαβαν υπόψη τους την παρούσα οικονομική συγκυρία και το ενοίκιο ήταν μειωμένο. Θα δημιουργηθεί δηλαδή αδικία με μια ρύθμιση που μειώνει περαιτέρω το ενοίκιο.

 

4. Αστόχευτο μέτρο

Το μέτρο από τη φύση του είναι αστόχευτο. Ο στόχος είναι να ανακουφιστεί ο κόσμος που ενοικιάζει είτε ιδιωτική στέγη είτε επαγγελματική, διότι έτσι θεωρούμε ότι θα έχουμε θετικό κοινωνικό αποτέλεσμα. Θεωρούμε εν προκειμένω ως δεδομένο, κάτι που δεν είναι: Ότι από τους δύο συντελεστές της ιδιωτικής σχέσης μίσθωσης, αυτός που δυσκολεύεται είναι ο ενοικιαστής και όχι ο μισθωτής. Μπορώ να σκεφτώ διάφορα σενάρια όπου το εισπραττόμενο ενοίκιο είναι το μοναδικό εισόδημα για οικογένειες, όπου και οι δύο είναι άνεργοι. Συνεπώς, είναι ένα μέτρο απόλυτο και αστόχευτο, αφού μπορεί να έχει ακριβώς ανάποδα κοινωνικά αποτελέσματα ανακουφίζοντας αυτούς που δεν χρειάζονται ανακούφιση και επιβαρύνοντας αντίστοιχα αυτούς που χρειάζονται ανακούφιση.

 

5. Επίπεδο κρατικής επέμβασης

Τέλος, προβληματισμό θα έπρεπε να προκαλεί η αύξηση του επιπέδου της κρατικής παρέμβασης που επιχειρείται με το εν λόγω μέτρο. Πρέπει να αποφασίσουμε μέχρι ποιου σημείου θεωρούμε ωφέλιμο και χρήσιμο να επεμβαίνει το κράτος και να ρυθμίζει την (οικονομική και γενικότερα, ιδίωτική) ζωή. Τα όρια αυτά τίθενται σε απειλή με το εν λόγω μέτρο, διότι η Βουλή νομοθετεί επεμβαίνοντας σε ιδιωτικές συμφωνίες, χωρίς καμία διάκριση και σεβασμό και κυρίως, χωρίς επαρκή δικαιολογητική βάση.

Παρενθετικά, στο ίδιο επίπεδο βρίσκεται και ο προβληματισμός για τον Περί Στοιχημάτων Νόμο του Ιούνη 2012, όπου η κρατική επέμβαση έφτασε σε πρωτόγνωρα επίπεδα (χωρίς καμία αντίδραση από την κοινωνία), αφού όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μπορούσαν να παίξουν σε ένα διαδικτυακό καζίνο από το σαλόνι του σπιτιού τους, ενώ οι Κύπριοι όχι. Με αυτό όμως το θέμα θα ασχοληθώ σε άλλη ανάρτηση.

 

Εν κατακλείδι, για όλους τους πιο πάνω λόγους, θεωρώ ότι η εν λόγω πρόταση νόμου πρέπει να καταψηφιστεί.

 

Η Ευθύνη απέναντι στους άλλους

Ο κάθε ένας από μας μέσα σε τούτο τον κόσμο, έχει Ευθύνη. Είναι μια ευθύνη με "Ε" κεφαλαίο, καθώς είναι ευθύνη που κατευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους που συναναστρέφεται ο καθένας μας. 

Η κάθε παραμικρή μας συμπεριφορά - είτε πρόκειται για συμπεριφορά μας προς τους άλλους, είτε απλώς για συμπεριφορά που γίνεται αντιληπτή από τους άλλους - έχει αντίχτυπο στους άλλους. Η λέξη "αντίχτυπος" θα μπορούσε να αντικατασταθεί επάξια με πληθώρα άλλων λέξεων: επιρροή, επίδραση, αποτελέσματα, δυναμική, σημασία. 

Μπορείς να επιλέξεις ποια θα είναι η δική σου συμπεριφορά/δράση σε κάθε δεδομένη στιγμή. Έχεις Ευθύνη όμως να επιλέξεις, λαμβάνοντας υπόψη το αποτέλεσμα, την επιρροή, τον αντίχτυπο, την αντίδραση. Έχεις απεριόριστες επιλογές: Μια ξινισμένη γκριμάτσα ή ένα χαμόγελο, μια σιωπή ή μια καλημέρα, ένα απλανές βλέμμα στο κενό ή μια διεισδυτική ματιά προς τον άλλο, ο τόνος της βαρεμάρας ή ο τόνος του ενθουσιασμού, η αποφυγή κάθε αγγίγματος ή μια ανθρώπινη επαφή (είτε αυτό είναι μια χειραψία, ένα άγγιγμα στον ώμο ή ακόμα και μια αγκαλιά), μια τυπική ερώτηση αν είσαι καλά που δεν περιμένει καν απάντηση ή μια ερώτηση με γνήσιο το ενδιαφέρον για την απάντηση.

Η Ευθύνη σου/μου πηγάζει μέσα από την ανθρώπινη μας υπόσταση. Ο καθένας μας έχει τη δύναμη να κάνει τη μέρα του άλλου καλύτερη ή χειρότερη σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Ως άτομο, ο καθένας από μας, οφείλει να κάνει την ορθολογική επιλογή: Με το να επιλέγει ατομικά ο καθένας τις πράξεις εκείνες που έχουν θετικό αντίχτυπο στους άλλους, δημιουργεί μια θετική δυναμική, τα αποτελέσματα της οποίας εισπράττει (πρωτίστως) και αυτός ο ίδιος ο πράττων. Συνεπώς, δεν είναι επιλογή αλτρουισμού (αν δεν θέλετε να το δείτε έτσι), αλλά επιλογή συμφέροντος, ατομικισμού και αναγκαιότητας. Μια επιλογή πραγματικά απαραίτητη για την ευτυχία του καθενός από μας.

"Άρον τον φραπέ σου, και περιπάτει..." του Γιώργου Χατζηγιώργη

Σήμερα παραθέτω ένα άρθρο που προχωρεί σε μερικούς προβληματισμούς που συχνά έρχονται και στο δικό μου μυαλό. Θα βρείτε το άρθρο εδώ. 

Του φίλου Γιώργου Χατζηγιώργη: 

Φίλε αναγνώστη

Σε πιάνει καµιά φορά το µάτι µου να βρίζεις προέδρους, διευθυντές, δηµάρχους, θεούς και δαίµονες, την κακοτυχιά σου, τη «ζαριά» σου, τη φαντασία την «πλανεύτρα», τη ζωή την «ψεύτρα», το σύµπαν που µας καλόµαθε «µε τις συνωµοσίες του»….

Σ’ ακούω µέρες τώρα, να «τα χώνεις» µε µανία στους ψεύτες τους πολιτικούς.

Σε διαβάζω µέρες τώρα, να σου φταίνε όλοι … Πολιτικοί, δεσποτάδες, παπάδες, βουλευτάδες, δήµαρχοι, υπουργοί, γραµµατείς υπουργών, οδηγοί υπουργών, δηµόσιοι υπάλληλοι, οι τραπεζοϋπάλληλοι, ο «Ερµής που ‘ναι ανάδροµος» …

Συ δεν ήσουν που σπάνια σ’ ενδιέφερε τι συµβαίνει γύρω σου; Αν ο υπόλοιπος κόσµος διψά ή πονά ή καίγεται ή πεθαίνει;

Συ δεν ήσουν που σου χτύπησα την πόρτα να σου µιλήσω για την Κύπρο µας, την οικονοµία της, την ανεργία που γιγαντώνεται, τη µάστιγα των ναρκωτικών που εξαπλώνεται, και εσύ µε έδιωχνες κρατώντας το µοχλό του play station στο χέρι;

Συ δεν ήσουν που καταχρεώθηκες, για να χτίσεις τη σπιταρόνα σου α λα «το γείτονα»;

Συ δεν ήσουν που πολιτευόσουν µια ζωή στη βάση του γνωστού κυπριακού δόγµατος «κατά κύρη, κατά γιο, κατ΄ εγγονό»;

Συ δεν ήσουν ρε µάγκα µου που έβαλες «µέσον» για να περάσεις µπροστά στη σειρά του νοσοκοµείου, για να προσλάβουν το γιο σου στο δηµόσιο, για να προαχθείς µε την ιδιότητα του «συντρόφου» ή του «συναγωνιστή», για να σβηστεί το πρόστιµο που σου «έκοψε» ο «βλαξ» ο αστυνοµικός; Για σκέψου το και λίγο πιο λογικά: Εδώ δεν τιµωρείσαι εσύ, θα τιµωρηθεί ο πολιτικός;

Σε θυµάµαι ως δικηγόρο, να φοροδιαφεύγεις κατ’ επάγγελµα!

Σε θυµάµαι ως γιατρό, να χρεώνεις «50 ευρώ κάθε µου βαθιά ανάσα», αλλά στο κράτος να δίνεις «ψίχουλα»!

Σε θυµάµαι ως γεωργό να «τα κρύβεις» µια ζωή από το κράτος αλλά πάντα στις καταστροφές, απαιτούσες το επίδοµα από το «ηλίθιο» το κράτος!

Σε θυµάµαι ως πολίτη να τρέχεις ξοπίσω τους πολιτικούς, να τους ταΐσεις, να τους ποτίσεις, να στέκεσαι πίσω τους να σε δείξει ο φακός της τηλεόρασης, και δωσ’ του οι χειραψίες, και δωσ΄ του οι ασπασµοί, και δωσ’ του εκείνα τα ψεύτικα αηδιαστικά χαµόγελα της αυλο-κολακίας!

Σε θυµάµαι πάντα ως «επαναστάτη του καναπέ», «ξερόλα» του facebook, να ψηφίζεις άκριτα τους ίδιους και τους ίδιους, λες και όλους αυτούς «δεν τους έχει ο κόσµος όλος».

Το τέρας, φίλοι µου, που σήµερα µας τρώει τα σωθικά, αυτό που άλλοι το λένε «διαπλοκή», άλλοι το λένε «κόµµατα», κι άλλοι το λένε «σύστηµα», δεν είναι οι αρχαίοι χαιρέκακοι θεοί που µας το στείλανε, ούτε οι εκάστοτε «ευγενείς» που διαφεντεύουν τον κόσµο, ούτε καν εκείνη η κάστα των «κολίγων» που «ψηλαφίζουν» την εξουσία … Εµείς τ’ αφήσαµε να θεριέψει, εµείς το συντηρήσαµε, εµείς το εκθρέψαµε! Το εξέθρεψε ο αδηφάγος υλισµός, κι ένας αβυσσαλέος ευδαιµονισµός. Το εξέθρεψε η εµπάθεια, ο δόλος, η ιδιοτέλεια. Η µεγαλοµανία µας και η ξενοµανία µας …

Η ξενοµανία όµως µάς εξαπάτησε! Η αγραµµατοσύνη µάς εξέθεσε! Η κενοδοξία µας, λάθεψε!Και δεν είναι ούτε το στραβό ξύπνηµα του πρωινού, ούτε γιατί δεν «κτύπησα γκόµενα» χθες βράδυ». ∆εν είναι ούτε κοµπορρηµοσύνη, ούτε κάποιος λανθάνων κοµπλεξισµός που πυροδοτεί αυτό τον κυνισµό µου σήµερα – παρεξηγήσιµα γενικός, επικίνδυνα αφοριστικός, οριακά ισοπεδωτικός. Είναι το παράπονο που µε πιάνει καµιά φορά για ένα λαό, που ‘χε για να απολαµβάνει την απεραντοσύνη της αξιοπρέπειας του έθνους του και που σύρθηκε ανεκδιήγητα, µέσα σ’ αυτή τη δίνη του παραναλώµατος του πιο χονδρού ευδαιµονισµού. Για ένα λαό που κοίταξε «πιο πέρα από την καθηµερινή την έγνοια του» και έφτασε στο σηµείο να «χειροκροτεί» αποχαυνωµένος τους «σταυρωτές» του!

Η σήψη έχει διαβρώσει τα πάντα: κοινωνία, οικογένεια, θεσµούς, αξίες ιδανικά. Η ιδιοτέλεια και το κέρδος είναι οι υπέρτατες αξίες. Και καθώς τριγυρνούσαµε από τραπέζι σε τραπέζι, από συναυλία σε συναυλία, από πάρτι σε πάρτι, «πετύχαµε» έναν ακραία προωθηµένο εκµαυλισµό, εκθεµελιώνοντας από την ιδιοσυγκρασία µας όλα εκείνα τα στοιχεία που είχε ο λαός µας ανά τους αιώνες για να ανθίσταται στις κάθε είδους επιβουλές. «Πετύχαµε» να «ξεθωριάσει» από τ’ αρχέτυπο του Έλληνα της Κύπρου το φιλότιµο και η συνείδηση του ιστορικού του χρέους. Σ’ έναν τόπο που µόνο στη σειρά στην τουαλέτα δε συνηθίζεται το «µέσον», διερωτώµαι καµιά φορά., πώς αντέξαµε 53 χρόνια να χρεοκοπήσουµε. Μέσα σ’ αυτήν «την πληµµυρίδα της απαξίας» και της «πνευµατικής ασχήµιας», οι γείτονες Παλαιστίνιοι να ρίχνουν πέτρες, και ‘συ ρε Κύπριε, «τον φραπέ σου»…

∆εν λέω, καλός είναι κι «ο φραπές», καλή και η ξάπλα του καλοκαιρού! Καλή είναι και «η τρέλα της κερκίδας», καλό και το «ξεφάντωµα». Σε θέλω όµως µε την «έγνοια»! Την «έγνοια την καλή», τη «διάφορη» από τις άλλες έγνοιες … «Έγνοια» για τον εαυτό σου, «έγνοια» για τους γύρω σου, «έγνοια» για το βίος σου, τα όνειρα σου, τις ιδέες σου. ∆ε σε θέλω αποχαυνωµένο θεατή. Πολλώ δε µάλλον, δε σε θέλω έρµαιο στα «κελεύσµατα της µόδας» και «στρατιωτάκι» στα «προστάγµατα» µιας ως, επί το πλείστον, χειραγωγούµενης κοινής γνώµης.

∆ε µε νοιάζει τι είσαι ή τι δηλώνεις. Μου κάνεις και δικηγόρος, µου κάνεις και ψαράς. Μου κάνεις και δασκάλα, µου κάνεις και κοµµώτρια, µου κάνεις και χορεύτρια. Σε θέλω µονάχα αυτόνοµη προσωπικότητα: να µην αναµοχλεύεις παρωχηµένη γνώση και να «αναµασάς» ξένη άποψη. Σε θέλω άτοµο µε «ακεραία» τη συνείδηση του πολίτη: µια πατρίδα που σου δώσανε, τόσο δα µικρή, µην την αδικείς έτσι. Μην αφήνεις κανέναν να σου τρώει το βίος, να ορίζει για σένα, χωρίς εσένα. Στάσου λίγο στο ύψος που πρέπει στην αξιοσύνη των προγόνων σου και στην προσδοκία των ονείρων σου. Σε θέλω «αγύρτη» µα και «κοσµοπολίτη». Σε θέλω «σπίθα» και «σπαθί». Σε θέλω «πνεύµα ανήσυχο», ΠΡΩΤΟΠΟΡΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ, ΣΥΝΟ∆ΟΙΠΟΡΟ στη «λεωφόρο του αύριο».

Άντε λοιπόν αδελφέ, τι κάθεσαι;

«Άρον τον φραπέ σου», και «περιπάτει» . . .

Το πιο σημαντικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό

Μέσα σε όλα που μπορεί να βρεις στους ανθρώπους χαρακτηριστικά, για μένα ένα ξεχωρίζει. Και μπορεί αυτό να καλύψει τα κενά και τα μεγαλύτερα ελαττώματα.

 

Εχεμ... Τύμπανα παρακαλώ!

Καλά εντάξει: Βασικά, το πιο σημαντικό προσόν/χαρακτηριστικό είναι η ΠΙΣΤΗ και η ΘΕΛΗΣΗ ενός ανθρώπου ότι ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ/ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.

 

Θα ρωτήσετε: Να γίνει καλύτερος ως προς τι; Η άποψή μου είναι πως δεν έχει (και τόση) σημασία προς τα πού κινείται αυτή η πίστη και θέληση. Αρκεί να υπάρχει. Και σε όσο μεγαλύτερο βαθμό υπάρχει, τόσο το καλύτερο!

 

Θεωρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την αντίληψη ότι είναι αυτοί που είναι και τέλος. Ότι, άκου να δεις φίλε μου, "έτσι είμαι εγώ"! Η πίστη αυτή είναι η ακριβώς ανάποδη. Το "γνώθι σαυτόν" καλό κάνει, φτάνει να το αντιλαμβάνεσαι με τον σωστό τρόπο. Άλλωστε για να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος σε κάτι, πρώτα έχεις συνειδητοποιήσει ότι δεν είσαι όπως θα ήθελες να είσαι.

 

Για μένα, είναι η πίστη ότι μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να μάθω περισσότερα πράγματα, να γίνω πιο ικανός σε διάφορους τομείς, να έχω περισσότερα να δώσω στους γύρω μου, γενικά καλύτερος. Η σκέψη ότι μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου είναι εφικτή (προφανώς είναι και πάντα θα είναι) αποτελεί μια σκέψη πρόκληση!

 

Κάθε μέρα στοχεύω στον καλύτερο εαυτό μου! Ας το έχουμε αυτό υπόψη μας κάθε μέρα!

 

Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο

Είναι αυτή η σκέψη που έκανα σήμερα. Που με έκανε να σκεφτώ λίγο και να χαμογελάσω. 

Οι αποτυχημένες σχέσεις από τις οποίες περνάει ο καθένας στη ζωή του είναι όλες τους απαραίτητα προ-στάδια για αυτή την ΜΙΑ σχέση που θα συγκλονίσει, που θα δέσει, που θα δουλέψει, που θα κρατήσει, που θα πετύχει.

Νιώθω πως κάθε φορά που κάποια δεν εκτίμησε αυτό το κάτι το μικρό, ήταν ένα μεγάλο μάθημα, ήταν μια σημαντική εμπειρία, για να μπορέσω σήμερα να εκτιμώ το γεγονός ότι αυτό το ίδιο το κάτι το μικρό φαίνεται τόσο μεγάλο για κάποιαν άλλη. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Οι αποτυχίες μου γενικά με έκαναν αυτό που είμαι. Οι αποτυχίες μου περιλαμβάνουν και αποτυχίες σε σχέσεις. Προφανώς, αυτές οι αποτυχίες που έδειξαν μερικά από τα λάθη μου. Μου έμαθαν λίγο περισσότερο την ανθρώπινη φύση. Μου έμαθαν ίσως, πώς να αγαπώ. Σε κάποιο βαθμό. Με πλήγωσαν κιόλας. Κανένας δεν είπε πως ήταν εύκολο. Όμως δεν έχασα τη θετικότητά μου.

Έμαθα να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και με τους άλλους για τον εαυτό μου. Το θεωρώ πολύ σημαντικό μάθημα. Είμαι αυτός. Πλέον ξέρω ότι είμαι αυτός. Είμαι γελοίος; Μπορεί. Είμαι παράξενος; Πιθανότατα. Είμαι ηλίθιος; Καθημερινά. Αλλά είμαι εγώ. Και έχω αδυναμίες. Έμαθα ότι έχω αδυναμίες. Έμαθα ότι έχω ελαττώματα. Έμαθα να αυτοσαρκάζομαι με τα ελαττώματά μου. Και έτσι ίσως να αγωνίζομαι για να βελτιωθώ. Όταν παραδεχτείς το πρόβλημα έχεις κάνει το μισό δρόμο για να το λύσεις, λένε. Έμαθα να γελώ. Προσπαθώ να μάθω να μη φοβάμαι τα λάθη μου, τις ανοησίες μου και τις αποτυχίες μου. Δεν το έχω μάθει ακόμα, αλλά έχω κάμει πρόοδο. 

Είμαι καλά, πρωτίστως γιατί έχω "ακούσει" τον εαυτό μου. Τον έχω αποδεχτεί και ασχολούμαι με την σφυρηλάτηση του. 

Β' Κυριακή Προεδρικών Εκλογών

Τα αποτελέσματα βγήκαν. Νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Νίκος Αναστασιάδης.

1. Το 57,5% αποτελεί ισχυρότατη λαϊκή εντολή προς το νέο Πρόεδρο. Σαφής η θέληση για αλλαγή και ξεκάθαρη αναγνώριση της υπεύθυνης και ρεαλιστικής στάσης του Νίκου Αναστασιάδη.

2. Ο Λιλλήκας απέτυχε να κεφαλαιοποιήσει (λευκό/άκυρο) το ποσοστό που θα ήθελε, καθώς ούτε το 1/4 από τους ψηφοφόρους του στον πρώτο γύρο επέλεξε να μην ψηφίσει κάποιον από τους δύο υποψηφίους. Αυτό το γεγονός αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος από τη δυναμική (με ή χωρίς εισαγωγικά) την οποία φάνηκε να αποκτά μετά το 25% που πήρε στον πρώτο γύρο με αποτέλεσμα να φαντάζει πιο δύσκολο το εγχείρημα για νέο πολιτικό κόμμα/κίνημα. Μεγάλο στοίχημα οι ευρωεκλογές του χρόνου για το κίνημα (αν και εφόσον προκύψει).

3. Στα πλην οι δηλώσεις του Άντρου Κυπριανού και οι απαντήσεις του σε ερωτήσεις δημοσιογράφων που παρά τη δήλωση ότι το ΑΚΕΛ θα στηρίξει πολιτικές ωφέλιμες για τον τόπο, εντούτοις δεν με έπεισε καθόλου. Αντίθετα, μου έδωσε την εντύπωση (όπως το ανέμενα άλλωστε) ότι θα βρίσκεται στην αντίπερα όχθη χωρίζοντας μεταξύ "ημών" και των "άλλων". Με λίγα λόγια, τώρα αναλαμβάνουν οι άλλοι, ας βγάλουν αυτοί το φίδι απ' την τρύπα. Στην ίδια λογική και η ξεκάθαρη άρνηση να συμμετέχει με οποιοδήποτε τρόπο (π.χ. υπουργείο) στη νέα κυβέρνηση εάν και εφόσον προταθεί στο ΑΚΕΛ. Η αναφορά σε χαώδεις διαφορές με τον Νίκο Αναστασιάδη και το ΔΗΣΥ, τονίζοντας για μιαν ακόμα φορά εκείνα που χωρίζουν αντί εκείνα που ενώνουν, θεωρώ ότι έδωσε το στίγμα της στάσης του ΑΚΕΛ στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Δυστυχώς.

4. Επίσης στα πλην η έντονη εριστικότητα του Πάμπου Παπαγεωργίου, βουλευτή του ΑΚΕΛ, στο πάνελ όπου βρισκόταν με τον Πρόδρομο Προδρόμου ήταν εκνευριστική και αξιολύπητη. Ο τελευταίος είχε πει ότι τέλος να μιλούμε "ακελικά", ήρθε η ώρα να μιλήσουμε "ελληνικά, κυπριακά", εννοώντας ότι αυτή τη στιγμή προέχει το εθνικό συμφέρον και μόνο και ότι η απερχόμενη κυβέρνηση είχε το κομματικό συμφέρον πιο ψηλά στην ατζέντα. Ο Παπαγεωργίου λοιπόν, ακούγοντας τη λέξη "ελληνικά", αυτομάτως διέγραψε τη λέξη "κυπριακά" που ακολούθησε, ενώ διέγραψε με την ίδια ευκολία όλα το υπόλοιπο πλαίσιο συμφραζομένων που θα του έδινε το νόημα που ήθελε να δώσει ο Προδρόμου. Σαν ταύρος που βλέπει κόκκινο πανί λοιπόν, επιτέθηκε στη λέξη "ελληνικά"! Αν είναι δυνατόν..! Η στάση αυτή θυμίζει λίγο Δον Κιχώτη που έβλεπε τους ανεμόμυλους για γίγαντες εχθρούς! 

5. Στα συν, οι δηλώσεις Κασουλίδη, αλλά και Χατζηγεωργίου στο στούντιο ενός καναλιού (δεν θυμάμαι ποιου), που εμπεριείχαν (για όσο τους άκουσα) τα στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν την επόμενη μέρα: Σοβαρότητα, νηφαλιότητα, εργατικότητα, συνεργασία, συλλογικότητα, ενότητα μπροστά στις δυσκολίες, ενότητα μπροστά στον κίνδυνο της καταστροφής, ενότητα μπροστά στις προκλήσεις της επόμενης μέρας. Στον ίδιο τόνο και οι δηλώσεις του Τάσου Μητσόπουλου, αλλά και του Αβέρωφ Νεοφύτου, που απέπνεαν τα σωστά μηνύματα προς όλους. 

6. Η ομιλία του Νίκου Αναστασιάδη στο "Ελευθερία" ήταν πραγματικά εντυπωσιακή! Αυτό πάει να πει να είσαι ΗΓΕΤΗΣ! Οι πραγματικοί ηγέτες πρέπει να καθοδηγούν και όχι να καθοδηγούνται από αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν οι ψηφοφόροι τους! Δηλώνω εντυπωσιασμένος θετικά από τις αναφορές Νίκου Αναστασιάδη στο σεβασμό των ανθυποψηφίων του, στην Ευρώπη και στην επόμενη μέρα γενικά. Αυτό όμως που δεν περίμενα να ακούσω ήταν τις αναφορές του στους Τουρκοκύπριους και γενικότερα την έντονη και παθιασμένη αναφορά του στο Κυπριακό! Ένδειξη ισχυρής θέλησης για μια νέα στρατηγική που να οδηγήσει σε λύση! Ας ελπίσουμε αυτή η πρώτη του ομιλία ως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας να είναι η αρχή για καλύτερες μέρες για την Κύπρο μας. 

Εν κατακλείδι μπορεί να συνοψισθούν όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματα της ψεσινής βραδιάς σε μια λέξη: ΕΛΠΙΔΑ. 

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους μας στο δύσκολο έργο που αναλαμβάνουμε: Να βγάλουμε τη χώρα μας από το βούρκο και να την οδηγήσουμε σε καλύτερες μέρες. Χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό πρόσωπο με πλήρη επίγνωση: Ο καθένας από μας έχει προσωπική ευθύνη να σώσει τον τόπο του! 

"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω".

Καζαντζάκης

Προεδρικές Εκλογές 2013: Υπάρχει επιλογή!

Δεν είναι ότι με την εκλογή Προέδρου, θα αλλάξουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν είναι ότι θα βρουν αυτομάτως δουλειά οι 50 τόσες χιλιάδες άνεργοι. Δεν είναι ότι θα γλιτώσουμε την χρεωκοπία χωρίς μνημόνιο. Δεν είναι ότι θα λύσουμε το Κυπριακό ξαφνικά. Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τις προσδοκίες μας.

Έχουμε μπροστά μας δύο υποψηφίους και η Κύπρος θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο αναλόγως του αυριανού εκλογικού αποτελέσματος. Τα κριτήρια για να προβλέψουμε και να αξιολογήσουμε αυτό τον δρόμο του Μαλά ή του Αναστασιάδη πρέπει να περιλαμβάνουν και τα ακόλουθα:

1. Ο Μαλάς μπορεί να παρουσιάζεται ως ανεξάρτητος αλλά θα ανεβεί στην εξουσία στηριζόμενος από το κόμμα που βρίσκεται στα τελευταία 5 χρόνια στην κυβέρνηση. Είναι δεδομένο ότι θα στηριχτεί με τον ίδιο τρόπο στους ίδιους ανθρώπους και θα ακολουθήσει παρόμοιες πολιτικές. Η πολιτική ατολμία, αναποφασιστικότητα, καταστροφική αναβλητικότητα, ανευθυνότητα, αδυναμία ενεργούς συμμετοχής στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο είναι μεν χαρακτηριστικά του Δημήτρη Χριστόφια, αλλά εξίσου είναι χαρακτηριστικά του πολιτικού χώρου που τον ανέθρεψε, του - προσανατολισμένου μόνο στο κομματικό συμφέρον - ΑΚΕΛ. Άρα οι υποσχέσεις για "νέες" λύσεις και "νέες" προτάσεις ακούγονται γελοίες, αφού ούτε έγινε η οποιαδήποτε στοιχειώδης αυτοκριτική ούτε ο αυτονόητος (αν ήθελε ο Μαλάς και το ΑΚΕΛ να εκλεγεί) διαχωρισμός από την προηγηθείσα πενταετία. 

2. Στον αντίποδα είναι ο Νίκος Αναστασιάδης, του οποίου ο πολιτικός χώρος (ΔΗΣΥ) πρέπει να πιστωθεί για διαφορετική αντίληψη για την κρίση, γρήγορα αντανακλαστικά που φάνηκαν με τις προτάσεις για οικονομικά μέτρα, ενώ είναι ο χώρος που αντιλαμβάνεται τα οικονομικά όπως τα αντιλαμβάνεται η σύγχρονη αντίληψη που βασίζεται σε διαχείριση του καπιταλισμού. Είναι ο χώρος που αντιλαμβάνεται τις οικονομικές πραγματικότητες, το διεθνές περιβάλλον και απέδειξε ότι έχει την τόλμη να προχωρήσει με τολμηρές και δύσκολες αποφάσεις προς τα μπροστά ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους. Μια άλλη αντιπολίτευση όλο αυτό το διάστημα θα μπορούσε να είχε φανεί πολύ πολύ πιο ανεύθυνη με καταστροφικές συνέπειες για τον τόπο, αλλά με μεγάλο πολιτικά οφέλη (από πλευράς ψήφων). Όμως δεν το έκαμε.

3. Στο Προεδρικό μας σύστημα με τις διευρυμένες εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας, δυστυχώς ή ευτυχώς οι προσωπικές ικανότητες και χαρακτηριστικά του Προέδρου παίζουν τεράστιο ρόλο, όπως αποδείχτηκε. Δεν έχω κάτι να πω εναντίον του Σταύρου Μαλά, ο οποίος φαίνεται να είναι ένας νεαρός, προσγειωμένος και σοβαρός πολιτικός. Πέρα όμως από αυτά και σε σύγκριση με τον Αναστασιάδη, είναι άπειρος και περιορισμένης πολιτικής εμβέλειας (αυτή τη στιγμή). Ο Αναστασιάδης στον αντίποδα - ανεξαρτήτως του αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τις πολιτικές του θέσεις - είναι ένας ηγέτης με ισχυρή προσωπικότητα, ένας άνθρωπος με πολιτική τόλμη που μπορεί να πάρει αποφάσεις χωρίς να υπολογίζει τον παράγοντα του πολιτικού κόστους, είναι σοβαρός, είναι πανέξυπνος και εύστροφος, είναι δημοκράτης, έχει αντίληψη των ευρωπαϊκών δρώμενων, έχει τεράστια εμπειρία και δεν πέφτει στην παγίδα του λαϊκισμού, αφού έχει την τόλμη να λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Αύριο την Κυριακή, υπάρχει επιλογή! Και αυτή η επιλογή μεταξύ των δύο γίνεται εντελώς ξεκάθαρα διότι ειδικά σε αυτή την χρονική συγκυρία η διαφορά τους είναι από τη γη ως τον ουρανό! Συνεπώς, και η διαφορά στο μέλλον της Κύπρου μας θα είναι από τη γη ως τον ουρανό! 

Αύριο την Κυριακή ψηφίζουμε Νίκο Αναστασιάδη! Και ελπίζω η επόμενη μέρα να μας βρει ενωμένους και έτοιμους να αγωνιστούμε να σώσουμε την πατρίδα μας, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών.