Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Η πορεία του ελληνικού ζητήματος τους τελευταίους 4,5 μήνες και παραλληλισμοί.

"Η λογική είναι ότι θα φοβηθούν, ότι τους απειλούμε με οικονομική αυτοκτονία και έχουμε βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και από τον φόβο τους μην πιτσιλιστούν από τα αίματα, θα σπεύσουν να μας βοηθήσουν…"

Τάδε έφη Ευάγγελος Βενιζέλος, στην ομιλία του στην Ελληνική Βουλή (5/6/15). Βίντεο μπορείτε να βρείτε εδώ.

Η Ελλάδα διέρχεται πολύ κρίσιμες ώρες. Στο παρόν στάδιο, όλα τα σενάρια είναι πιθανά. Το ερώτημα παραμένει κατά πόσον θα επιδειχθεί σύνεση και υπευθυνότητα για να σωθεί η χώρα ή αν τελικά η ανικανότητα και η έλλειψη αντίληψης θα οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή.

Η πορεία του ελληνικού ζητήματος τους τελευταίους 5 μήνες, είναι πολύ ενδιαφέρουσα (παρά την τραγικότητά της) σε σημείο που θα έπρεπε ίσως να μελετηθεί για να μας δώσει χρήσιμα μαθήματα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως το βασικότερο μάθημα, από πλευράς πολιτικής και στρατηγικής είναι ότι στις περιπτώσεις που είσαι το αδύναμο μέρος μιας εξίσωσης και ο χρόνος λειτουργεί εναντίον σου, ο μαξιμαλισμός στις απαιτήσεις σου, θα οδηγήσει σε χειροτέρευση των δεδομένων εναντίον σου (φυσιολογικά), σε βαθμό που θα αναγκαστείς να αποδεχθείς πολύ χειρότερες λύσεις, από αυτές που θα είχες αν αποδεχόσουν τις αρχικές προτάσεις.

Για να το κάνουμε πιο ξεκάθαρο, ένα κυπριακό παράδειγμα αποτελεί η απόφαση για κούρεμα καταθέσεων. Αν θυμάστε, η πρώτη απόφαση που τέθηκε προς ψηφοφορία στην Κυπριακή Βουλή αφορούσε κούρεμα 4% σε όλους και 10% στα δάνεια άνω των €100.000 (δεν ξέρω αν θυμάμαι καλά τα νούμερα). Οι βουλευτές μας αντέδρασαν σπασμωδικά και φωνάζοντας από το έδρανο της Βουλής απέρριπταν μετά βδελυγμίας την πρόταση αυτή. Χωρίς καμία εναλλακτική επιλογή ενώπιον τους και χωρίς καμία απολύτως ιδέα για το πού θα μπορούσαν να βρεθούν αυτά τα χρήματα, οι Βουλευτές μας (στην πλειοψηφία τους) απέρριψαν την πρόταση. Στην εξίσωση αυτή όμως, η πλευρά μας ήταν η αδύνατη και επίσης, ο χρόνος κυλούσε εναντίον μας. Συνεπώς, ο μαξιμαλισμός, δεν ήταν η ωφέλιμη στρατηγική. Μια βδομάδα μόλις μετά, οι ίδιοι Βουλευτές αποδέχθηκαν πολύ χειρότερο κούρεμα και μαζί το κλείσιμο της μιας (από τις δύο) μεγάλης κυπριακής τράπεζας. 

Ήταν ακριβώς η εφαρμογή της παροιμίας (όπως πολύ εύστοχα την έθεσε ο Αλέκος Μαρκίδης): Το σχοινί του χωριάτη μονό δεν φτάνει, αλλά διπλό φτάνει και περισσεύει!

Μια παρόμοια εφαρμογή μπορούμε να δούμε και στο Κυπριακό: Για παράδειγμα, το Αμερικανοβρετανοκαναδικό σχέδιο που προτάθηκε το 1979 προέβλεπε θετικά σημεία για την Ελληνοκυπριακή πλευρά, τα οποία σήμερα ούτε και που μπορούμε να ονειρευτούμε. Μόνο και μόνο για να δεχτούμε να το συζητήσουμε, προβλεπόταν επιστροφή της Αμμοχώστου. Όμως, η πλευρά μας το απέρριψε πριν καν μιλήσει η Τουρκοκυπριακή πλευρά. Όπως η ιστορία επιβεβαιώνει ξανά, και πάλι το αδύναμο μέρος με το μαξιμαλισμό του, άφησε τον χρόνο να περάσει εναντίον του και για αυτό, κάθε επόμενη πρόταση ή δέσμη ιδεών ήταν κατά πολύ χειρότερη από κάθε προηγούμενη.

Η μελέτη της ιστορίας είναι χρήσιμη και ωφέλιμη, ούτως ώστε να μπορέσουμε να αποφύγουμε τα ίδια λάθη του παρελθόντος, στο μέλλον.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου